Christine Karman laat met haar boek Agile zoals het bedoeld is – slagvaardig werken (zonder de bureaucratische rompslomp) zien dat het klakkeloos volgen van de Scrum guide zoals dat door puristen gepropageerd wordt kan ontaarden in bureaucratisch geneuzel. Aan de hand van haar eigen praktijkvoorbeelden krijgen we een beeld hoe zij agile werken ziet en toepast.
Het boek is onderverdeeld in elf korte hoofdstukjes en een zestal intermezzo’s waarin haar eigen ervaringen met agile werken zijn opgetekend. Verschillende aspecten van agile werken zoals het doel van agile werken, agile werken in de praktijk, haar vier principes van slagvaardig werken (stoppen met vergaderen, werk met een multidisciplinaire team, kies voor continuous delivery en maak het team de baas) en de fasering van een project komen aan bod. Ook de, m.i. belangrijkste, zachte kant van agile werken, lees agile werken is mensenwerk, de samenwerking in een team, communicatie en de taak van de manager passeren de revue.
Interessant is haar blik op niet-functionele eisen. Jammer alleen dat ze dit niet verder uitwerkt hoe je daar als agile team mee om kan gaan. Leg je deze niet-functionele eisen vast als acceptatiecriteria bij de user story, in de definition of done of maak je daar eigen stories van? Ook had ik graag gelezen wat haar ervaringen zijn met het voldoen compliance richtlijnen.
Het boekje leest vlot weg en de beschreven anti-patronen en eigen werkwijzen zoals de project startup hackathon bieden handvatten om het agile werken ook eens anders te proberen. Op een aantal momenten blijft het echter te oppervlakkig of wordt het probleem m.i. wat te makkelijk bij de Scrum werkwijze zelf neergelegd. Het is m.i. niet het Scrum ritueel zelf maar de wijze waarop het scrum ritueel binnen de organisatie door de medewerkers zelf wordt ingevuld waarom het geen toegevoegde waarde heeft. Dat ze een aversie tegen vergaderen heeft begrijp ik volkomen maar om alle vergaderingen uit te bannen en daarvoor de gesprekjes bij de koffieautomaat te gebruiken werkt lang niet altijd.
Haar beeld dat een team na iedere iteratie een minimum viable product (MVP) oplevert vind ik onjuist. Een MVP is een met de kleinst mogelijke inspanning te leveren oplossing om een hypothese te testen, om op basis daarvan te besluiten om wel/niet door te gaan. Wat ze beschrijft is een minimum marketable product (MMP).
Neemt niet weg dat het lezen van dit boekje je toch weer met je voeten op de grond zet en je laat nadenken wat je nu eigenlijk wilt bereiken met agile werken. Een volgens het boekje geïmplementeerde werkwijze of een meer wendbaar team of organisatie?
Bestellen: Agile zoals het bedoeld is